Səhərin ilk işığında dəniz hələ oyanmamış kimi sakit olsa da, qağayılar şəhərin üstündə dolaşan həzin bir dua kimi çoxdan açıb qanadlarını. Geniş qanadları ilə səmada süzülən qağayılar dalğaların nəfəsini eşidirlər, bizim eşitmədiyimiz elə bir ritmlə uçurlar ki, sanki göy üzündə bir xoru tamamlayırlar.
Hər qağayı bir az azadlıqdan danışır, bir az ayrılıqdan, bir az da insanın içindəki sonsuz mavi arzudan. Üstəlik, sahilin üstünü bəzəyən həmin səhnə - mavi səmanın fonunda alov kimi ucalan binaların arasında süzən qağayıların möhtəşəm rəqsi - şəhərin nəfəsini dəyişir. Aşağıda insanlar axın-axın keçirlər. Amma yuxarıda - onların başı üzərində azadlığın rəmzləri kimi uçan quşlar sanki günü bayrama çevirir. Onlar təkcə sahillərin fon səsi deyil, zəkaları ilə təbiətin diqqətçəkən quşlarındandır.
Və yağış başlayanda… hər şey daha sirli olur. İlk iri damlalar torpağa dəyəndə qağayıların səsi incə bir musiqi kimi havaya qarışır. Sanki yağış onların nəğməsinə ritm tutur, qanad çırpıntıları isə damcıların arasından yol açır. Yağışın və qağayıların səsləri birləşəndə qəribə bir romantika yaranır, sanki dənizin üzərində musiqili duyğu dolaşır… yalnız o an eşidilən, o an hiss edilən bir sevgi nəğməsi kimi.
Bulvarboyu insanlar tələsik addımlasalar da, qağayıların səsi şəhərin yorğun ürəyini yüngülləşdirir. Və elə həmin anlar bulvar, dəniz, mavi səma, qağayılar və şəhərin işıqları həmişəlik bir xatirəyə çevrilir… insana yaşadığını xatırladan yumşaq, romantik bir səhnə kimi.
Nərminə ƏSGƏROVA,
İlham BABAYEV (foto),
"Azərbaycan"
jpg_1765410473.jpg)
